فرنگی‌سازی در معماری ایرانی "تاثیر جوامع مختلف بر معماری ایران از آغاز تا معاصر" نوشته علیرضا اشرفی

در بسیاری از دوره‌ها معماری ایرانی بکر و دست‌نخورده بوده و خواص فرهنگ ایرانی در آثار آن موج می‌زند. در ادواری نیز بنا به دلایل مختلف، ورود فرهنگ و هنر سایر جوامع، معماری اصیل ایرانی را دستخوش تغییر ساخته که اوج تغییر و به‌نوعی تقصیر را در دوره ناصری همراه با سفر پادشاهان قاجار به اروپا و تقلید از جوامع غرب شاهد هستیم. دوره‌ای که معماری ایران را کاملاً دگرگون کرده و بناها تغییر سبکی یافتند و عناصر و مصالح کاملاً ایرانی جای خود را به مصالح مدرن و نوین دادند. کتاب حاضر به‌منظور بررسی این تأثیرات که معماری ایران را تغییر دادند به رشته تحریر درآمده است.

فرنگی سازی اصطلاحی هنری است که به الگو برداری ناقص از نقاشی اروپایی گفته می‌شود. این شیوه الگو برداری فارغ از دید ژرفگرایانه‌است، بطوریکه به صورت سطحی از شیوه نقشمایه‌های اروپایی تقلید می‌شود. این شیوه الگو برداری در بین نگارگران قدیم ایرانی و هندی نزدیک به دویست سال و از سالهای میانی سده یازدهم تا سالهای نخستین سده چهاردهم رواج داشته‌است. با ظهور استادانی همانند ابوالحسن غفاری (صنیع الملک)، علی اکبر خان مزین الدوله، موسی (ممیزی) و کمال الملک فرنگی سازی منسوخ گشت و طبیعتگرایی ژرف و اصولی جایگزین آن شد

 تمامی بررسی‌ها و کاوش‌های باستانشناسی حکایت از آن دارد که پیشینه معماری ایران به حدود هزاره هفتم پیش از میلاد می‌رسد. از آن زمان تا کنون پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون، به ویژه علل مذهبی، توسعه و تکامل یافته‌ است.

معماری ایران دارای ویژگیهایی است که در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزشی ویژه برخوردار است: ویژگیهایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان، ایوانهای رفیع، ستونهای بلند و بالاخره تزئینات گوناگون که هریک در عین سادگی معرف شکوه معماری ایران است.